SEM 2018 dag 6

Hallo lieve lezers!  Dit is alweer het laatste verslag van dit jaar. Het schrijven ervan liep een beetje vertraging op, omdat we wat slaap van de afgelopen week moesten inhalen. Excuses daarvoor!

De laatste dag van de Shell Eco-Marathon  was aangebroken en het werd een drukke. Om zes uur werden de eersten wakker, want de camping moest worden opgeruimd. om negen uur was de track open voor onze categorie auto's dus een aantal gingen alvast naar de paddock om de auto gereed te maken en vervolgens in de rij te gaan staan. Ondertussen werd er al gezweet op de camping om alle tenten af te breken, koffers in te pakken en spullen te sjouwen. Het werd langzamerhand al erg warm, maar de spullen moesten het busje in, die overigens op tien minuten lopen afstand stond. Na acht keer heen en weer te zijn gelopen zat alles er eindelijk in en konden we ook naar de paddocks toe.

Emma zat al klaar om te rijden. Ze had haar pak aan en de rest stond aan de kantlijn om haar toe te juichen. We zagen haar wegrijden in het begin en we waren ervan overtuigd dat dit hem ging worden. De eerste ronde kwam ze langsrijden, maar de volgende ronde ging er iets mis. De timer ging hard, maar Emma niet. We kregen van Lucas te horen, die aan het bellen was met Emma, dat ze moest stoppen, omdat ons dak oftewel de deur er af was gevlogen. Het dak ging eraf en helaas niet figuurlijk. Ze werd opgehaald. Daarna gingen we even de ophanging van het deurtje beter bevestigen, zodat we in de middag weer konden rijden. We hadden drie van de vier pogingen gebruikt, waarvan er bij één poging een geldige score is neergezet. We wilden graag de score verbeteren. 

's Middags was het weer tijd om te rijden. Dit was de laatste keer voor Emma dit jaar en dat maakte het extra spannend. Tot nu toe had Emma al super goed gereden, maar waren er telkens kleine dingen die beter konden. De deur zat weer goed vast en Emma reed rustig de track op. Ze deed het weer goed en ronde na ronde bleef ze voorbij rijden. Toen we bij de één-na-laatste ronde waren, zat iedereen in spanning te wachten. Emma was na vijftien rondes binnen! Iedereen was weer opgelaten en dit keer ging het dak er toch echt af! Helaas was de poging ongeldig verklaard door Shell, omdat we acht secondes te laat binnengekomen waren. Ook al was het voor Shell ongeldig, voor ons telde deze poging wel. Als poging geldig was geweest, dan waren we nummer 21 van de 35 deelnemende teams geworden met een score van 216 km/kWh. Niet beter dan vorig jaar helaas, maar zeker nog steeds een goede prestatie!

Dat Emma klaar was met rijden betekende voor ons dat de Shell Eco-Marathon tot z'n einde was gekomen. De realisatie kwam echter pas later. We ruimden met iedereen de paddock op. Hierna hadden we nog zo'n twee uurtjes vrije tijd voordat we het busje gingen inladen. Deze twee heerlijke uurtjes zijn doorgebracht in de schaduw in het park. Eindelijk uitrusten...

We laadden het busje in en Marc en Wouter vertrokken. Dit keer wilden ze wél op tijd zijn voor de boot. In Londen was er nu nog even tijd om wat te eten, voordat we de bus in gingen. Het was weer een lange nacht. Dit keer met meer slaap, want iedereen was moe. De volgende morgen kwamen we aan in Amsterdam en Marc en Wouter waren ondertussen ook al op school aangekomen. Het was weer tijd om spullen te sjouwen. Het busje was weer leeg en toen was het tijd om de week af te sluiten met champie! (uiteraard kinderchampagne) Het was een emotioneel einde met tranen en speeches.

Het was een mooie week en natuurlijk een mooi jaar voor ons allemaal. We willen iedereen die ons heeft geholpen of gesteund bedanken voor dit jaar! Hopelijk zien we vele van jullie volgend jaar weer!